دو قرن جنگ در آسیا جلد اول نویسنده : محمد آذیش

🌏 آسیا: دو قرن جنگ در آسیا – جلد اول
✍️ نوشته‌ی محمد آذیش  (Mohammad Azish)

این کتاب، همچون دریچه‌ای به قلب پرتلاطم تاریخ آسیاست؛ سرزمینی که در دو قرن گذشته صحنه‌ی پی‌در‌پی جنگ‌ها، اشغال‌ها، انقلاب‌ها و خیانت‌ها بوده است. «آسیا: دویست سال جنگ» روایتی بی‌پروا از واقعیت‌هایی است که تاریخ رسمی کمتر به آن‌ها پرداخته: نبردهای مردم عادی، خیابان‌های شعله‌ور، و مقاومت‌هایی که هرگز در کتاب‌های مدرسه نیامدند.

جلد اول کتاب با ورود قدرت‌های استعماری چون بریتانیا، فرانسه، روسیه تزاری، آمریکا و ژاپن آغاز می‌شود. این نیروها با شعار تمدن، اما با اسلحه و طمع، وارد قلب آسیا شدند. در مقابل آن‌ها، ملت‌هایی ایستادند که هیچ چیز نداشتند جز «خشم، ایمان و امید». از شورش هند تا جنگ‌های تریاک در چین، از قحطی‌های ساختگی در بنگال تا سرکوب‌های خونین در آسیای میانه، همه با دقتی مستند و قلمی پرشور بازخوانی شده‌اند.

نویسنده در این کتاب نه‌فقط با داده‌های تاریخی، بلکه با لحن روایی و گاه داستان‌گونه، تصویر زنده‌ای از قرن‌های آتشین ارائه می‌دهد. شما تنها تاریخ نمی‌خوانید، بلکه «احساس» می‌کنید: گرسنگی یک روستایی در جنگ، نعره‌ی یک فرمانده در شب حمله، و اشک کودکی بر آوار خانه‌اش.

______________________________________________________________________________________________________________________________

✒️ محمد آذیش؛ صدای فلسفه در میدان جنگ و شعر

در میان نویسندگان معاصر فارسی‌زبان، محمد آذیش جایگاهی منحصربه‌فرد دارد؛ نویسنده‌ای که فلسفه را نه در برج عاج دانشگاه، بلکه در میدان‌های خونین تاریخ و در ژرفای شعر زیسته است. او فارغ‌التحصیل دکترای فلسفه از دانشگاه آکسفورد در رشته‌ی Philosophy, Politics and Economics (PPE) است؛ رشته‌ای که به‌درستی بستر مناسبی برای ذهنی فراهم کرده که هم به تحلیل ساختارهای قدرت علاقه‌مند است و هم به تأمل در باب اخلاق، اقتصاد و سیاست.

آذیش از آن دسته متفکرانی‌ست که فلسفه را به متن زندگی می‌برد. آثار پژوهشی‌اش درباره‌ی جنگ—از جنگ چین و ژاپن میجی گرفته تا جنگ برمه و کمپانی هند شرقی—نشان می‌دهند که او تاریخ را نه صرفاً به‌عنوان روایت فاتحان، بلکه به‌مثابه میدان نبرد معناها و ایدئولوژی‌ها می‌بیند. نگاه او به جنگ، نگاه یک فیلسوف است: تحلیلی، چندلایه، و عاری از هیجان‌زدگی. او در این آثار، با دقتی علمی و نثری صیقل‌خورده، ساختارهای امپریالیستی و خشونت‌های نهادینه‌شده را برملا می‌کند.

اما آن‌چه آذیش را از دیگر نویسندگان فلسفه‌دان متمایز می‌کند، حضور پررنگ و جسورانه‌اش در عرصه‌ی شعر است. سه دفتر شعر او—یک تکه پارچه سفید، سریر خون چشم در چشم زیوس، و نفست را حبس کن عزیزم اینجا آبی عمیق است—گواهی‌ست بر شاعری که نه‌تنها با زبان بازی می‌کند، بلکه آن را می‌شکند، می‌پیچاند، و دوباره می‌سازد. شعرهای او ساختارشکن‌اند، اما نه به‌قصد جلب توجه؛ بلکه از سر ضرورت. او در شعر، همان‌قدر فیلسوف است که در مقاله‌هایش، شاعر.

در این اشعار، آذیش از مرزهای سنتی زبان فارسی عبور می‌کند و به قلمرویی وارد می‌شود که در آن، استعاره‌ها نه تزئین، بلکه ابزار شناخت‌اند. جسارت او در مواجهه با مفاهیم، چه در شعر و چه در نثر، نشان از ذهنی دارد که از تکرار می‌گریزد و به‌دنبال کشف است. او شاعری‌ست که از ژرفای فلسفه می‌آید و نویسنده‌ای‌ست که از دل شعر سخن می‌گوید.

در فضای ادبیات و فلسفه‌ی معاصر، محمد آذیش را باید صدایی دانست که هم از تاریخ می‌پرسد و هم از زبان. او نویسنده‌ای‌ست که مرز میان مقاله و شعر را محو کرده و در هر دو، به‌دنبال حقیقتی‌ست که در سکوت و خون پنهان شده. بی‌تردید، او یکی از تأثیرگذارترین نویسندگان فارسی‌زبان این قرن است—نه فقط به‌خاطر آثارش، بلکه به‌خاطر شیوه‌ی اندیشیدن‌اش